ἀσπίδος ἄστροισι μαρμαίρουσαν οὐρανοῦ κυρεῖν

μαρμαίρω ( ΜΑΡ mit reduplicirtem Stamm, vgl. μαιμάω, verwandt mit μάρμαρος, μαρμαρυγή, ἀμαρύσσω), schimmern, flimmern, von schneller, vibrirender Bewegung des Lichtes; Hom. im partic. praes., ἔντεα μαρμαίροντα, schimmernde Waffen, vom Strahlen des Erzes, Il. 12, 195 u. öfter, wie τεύχεα, 18, 617, u. Τρῶες χαλκῷ μαρμαίροντες 13, 801, vgl. δώματα χρύσεα μαρμαίροντα, strahlend, 13, 22; auch ὄμματα μαρμαίροντα, von den blitzenden, lebhaften Augen der Aphrodite, 3, 397; αὐγη μαρμαίρουσα, vom Blitz, Hes. Th. 699; bei Aesch. Spt. 383, νύκτα ταύτην ἣν λέγεις ἐπ ' ἀσπίδος ἄστροισι μαρμαίρουσαν οὐρανοῦ κυρεῖν, ist an das Funkeln der Sterne in der Nacht zu denken; χρυσῷ χαίταν μαρμαίρων Eur. Ion 888; τῶν χαλκωμάτων καὶ τῶν άργυρωμάτων ἐμάρμαιρε ἁ οἰκία Sophron bei Ath. VI, 230 a, wie Alcaeus μαρμαίρει δὲ μέγας δόμος χαλκῷ ibd. XIV, 627 a u. Bacchyl. ib. II, 39 f; παρηΐδες, Agath. 20 (V, 282); στήϑεα, Rufin. 36 (V, 48). – Einzeln auch in späterer Prosa, wie Himer., ἡ πέλτη μαρμαίρουσα Luc. D. Mer. 13, 3.